Obserwując zmieniający się krajobraz, jesteśmy świadkami przekształcania środowiska, i tym samym zajmowania kolejnych terenów przyrodniczych przez człowieka. Powoduje to spadek liczebności wielu gatunków dzikiej fauny i flory. W związku z tym, po negocjacjach Rady Europy powstał dokument , o charakterze umowy międzynarodowej tzw. Konwencja o ochronie gatunków dzikiej flory i fauny europejskiej oraz ich siedlisk podpisana w dniu 19 września 1979 r. w Bernie, stąd potoczna jej nazwa tzw. Konwencją Berneńską. Możemy tam przeczytać, że państwa, które są jej stronami zobowiązują się do realizowania działań mających na celu ochronę zagrożonych i ginących gatunków oraz ich siedlisk, jak również prowadzenia działań edukacyjnych i rozpowszechniania informacji dotyczących ochrony dzikiej fauny i flory oraz podjęcia międzynarodowej współpracy mającej na celu ochronę gatunków transgranicznych.

Na terenie Unii Europejskiej gatunki i siedliska chronione są w ramach wciąż rozwijających się sieci obszarów Natura 2000. Celem funkcjonowania Europejskiej Sieci Ekologicznej Natura 2000 jest zachowanie określonych typów siedlisk przyrodniczych oraz gatunków, które uważa się za cenne i zagrożone w skali całej Europy oraz ochrona różnorodności biologicznej. Podstawą funkcjonowania programu Natura 2000 są dwie unijne dyrektywy tzw. Dyrektywa ptasia i Dyrektywa siedliskowa.

Obecnie sieć Natura 2000 w Polsce obejmuje ok. 20% powierzchni lądowej. W jej skład wchodzi 849 obszarów mających znaczenie dla Wspólnoty (obszarów ,,siedliskowych” -przyszłych specjalnych obszarów ochrony siedlisk), a także 145 obszarów specjalnej ochrony ptaków.

Fot. Piotr Wypych